Prolog

 Starszy pan bujał się w fotelu. Miał przymknięte oczy. Znowu wspominał dawne czasy. Wiedział ze kiedyś go zabraknie, a wtedy wszystko zostanie w rękach jego wnuczki. Musiał jej powiedzieć, ale ona była zbyt młoda. Nie zrozumiała by go, odrzuciłaby i odeszła. Słyszał jak razem z postacią z telewizji śpiewa piosenkę w sąsiednim pokoju.

- Emilie? - zawołał ją po imieniu. Słyszał że wstaje. Po chwili za drzwi wychyliła się mała główka z mnóstwem brązowych loczków i oczami tego samego koloru.

- Tak dziadziu? - zapytała tym swoim dziecięcym głosikiem. Staruszek otworzył oczy i spojrzał na nią. Rosła tak szybko. Niebawem gotowa poznać prawdę.

- Choć do mnie skarbie - powiedział i poklepał się po kolanach. - Mam coś dla ciebie – jednak zanim skończył mówić mała siedziała mu już na kolanach. „ Małe dzieci to straszni materialiści” pomyślał. Westchnął ciężko i wyciągnął z kieszeni szarą kulkę wielkości nie dużego orzecha włoskiego. Malutka od razu chwyciła ją w ręce. Była szara i zimna, z mnóstwem malusieńkich wcięć i wzorów.

- Cio to? - zapytała Emilie.

- To jest mój taki.... przyjaciel – odparł staruszek. - Przynosił mi szczęście. Nazywa się Drago – uśmiechnął się i znowu przypomniała mu się twarz przyjaciela. Malutka obracała go w palcach i podrzucała śmiejąc się przy tym. - Obiecaj mi że będziesz go nosić zawsze przy sobie – powiedział już stanowczym lecz wciąż czułym głosem.

- Oczywiście dziadziu – uśmiechnęła się. Kochała dziadka, a on kochał ją.

~*~

Po policzkach Emilie spływały słone łzy. Minął rok odkąd jej dziadek odszedł z tego świata. Stała właśnie na cmentarzu wraz z matką. Patrzyła na grób. Nie mogła uwierzyć że to dopiero rok. Czuła się jakby minęło co najmniej dziesięć lat.

Dziadek był dla niej wszystkim. Opiekował się nią gdy matka była w pracy. Jej ojciec zmarł gdy miała dwa lata, w ogóle go nie pamiętała. Matka musiała chwytać się każdej dostępnej pracy i czasem pracować na trzy etaty. W ciągu dziesięciu lat zmieniała prace wiele razy. Kiedy była młodsza czasami siedziała u dziadka nawet po kilka dni. Kiedy podrosła to ona chodziła do niego by się nim zaopiekować. Z biegiem lat osłabł i zaczął majaczyć. Wymyślił sobie swój własny świat i przesiadywał w nim całymi godzinami. Nie kontaktował się z otoczeniem. Emilie przesiadywała z nim nie po to by się nim zajmować, ale by po prostu poczuć jego bliskość. Nawet gdy spał był dla niej oparciem.

-Tęsknie za nim – szepnęła.

- Ja też skarbie, ja też – odszepnęła mama i przytuliła ją.

Odchodząc ostatni raz spojrzała na litery wygrawerowane na nagrobku.

„Daniel Kuso

Spoczywaj w pokoju”